gebroken dromen
Ik wil haar terug, die mooie tijd,
dat ik kon dromen en kon hopen,
dat ik weg kon vliegen, ik had de vrijheid,
maar langzaam is de angst naar binnen geslopen.
Golven van pijn,
in zeeen van verdriet,
dit had nooit zo mogen zijn,
en ik begrijp het niet.
Ik vlieg, maar val weer naar beneden,
door mijn gebroken vleugels,
waar ik zoek, waar is de reden?
In een web van verwarring en leugens.
Ik kijk naar boven,
maar het doet me niets meer,
ik wil het niet meer geloven,
en sluit mijn ogen voor de laatste keer.
Reacties op dit gedicht
| dichterbij: | Woensdag, december 20, 2006 11:31 |
| Ga niet bij de pakken neerzitten. ook voor jou gaat de zon weer schijnen. lieve groet |
|
| patrick_wijchen: | Donderdag, oktober 19, 2006 11:04 |
| blijf geloven, ooit komt het allemaal goed... ik herken mezelf er in. heel mooi geschreven... groetjes patrick |
|
| ma_vie: | Donderdag, oktober 19, 2006 10:17 |
| Mooi geschreven... Na regen komt zonnenschijn! liefs,ma_vie |
|
| sunset: | Donderdag, oktober 19, 2006 09:23 |
| ''t Lijkt wel of deze tijd van het jaar alleen nog maar duister is. Je brengt jouw voel treffend over hoor. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: rep | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 19 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||