Gaandeweg
Gaandeweg sluit je je lijf;
er is geen plaats meer voor iemand
die kijkt en achterom dan nog wel.
Het duurt even voor het helemaal
stil is, maar je weet wel zeker:
het komt. En dan is er nog dat
wat je liever zou vergeten;
het past niet meer - is oud leed.
Iedereen blijft het maar herhalen
hoe je haar de weg afsloot en nooit
meer in je leven liet. Nu ben je iets
wat anderen liever mijden; een rotte
plek die je zelf graag verbergt achter
kleren die je strijkt zo hard
dat het kraakt, zo hard dat het je
verlegen maakt.
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Donderdag, oktober 19, 2006 21:51 |
die laatste strofe... die breekt elk woord dat je zou kunnen zeggen tot stof. tot er enkel stilte blijft. je blijft verwonderen. |
|
| Hare zwartheid: | Donderdag, oktober 19, 2006 19:45 |
| Prachtig hoe je een verhaal kan vertellen zonder het direct op tafel te gooien. | |
| Windwhisper: | Donderdag, oktober 19, 2006 18:10 |
| stilmakend gelezen goed verwoordt liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hannepon | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||