Bang

Iemand verliezen van wie je houdt
is het ergste wat er is.
Misschien ben je nu bang
dat je nooit meer knut lachen
of raak je vanbinnen helemaal op slot.
Misschien ben je nu bang voor het donker
of bang voor buiten,
bang om alleen te zijn
of juist bang om met velen te zijn.
Bang om ook dood te gaan
maar ook weer bang om verder te leven,
bang dat je nog iemand zult verliezen.
Er lijkt ineens zo veel om bang voor te zijn.

Misschien doe je het van angst
opeens weer in je broek
of huil je zonder te kunnen stoppen
of kun je jusit helemaal niet huilen,
het verdriet wil er maar niet uit.
Het wordt als een prop in je keel
en tergelijkertijd lijkt het
of er een gat in je maag zit,
zo leeg voelt het gemis.

En je had nog zoveel te zeggen,
er was nog zoveel te doen,
je had nog wat goed willen maken,
je had nog van alles te vragen,
je kunt je niet voorstellen
dat de wereld gewoon doorgaat zonder die ene,
je kijkt er naar en het lijkt ne
of je niet meer meedoet.

Al die gevoelens horen bij verdriet.
Je hebt tijd nodig,heel veel tijd,
veel meer dan de meesten zeggen
en behalve tijd heb je een mens nodig.

Iemand die naar je lusiterd,
honderduizend keer opnieuw.
Geloof me,je verdriet wordt dragelijk
en zal millimeter voor millimeter minder worden
als je erover praten kunt
met iemand die je vertrouwt.
Zulke mensen bestaan.
Misschien een van je ouders,je oma,juf,
een vriend of vriendin,een tante of oom.
zoek,zoek net zo lang to je iemand vindt
die naar jou verdriet wil lusiteren enkel om jou.
Zulke mensen bestaan.


Mama ik mis je zo fel !

liefs, Karense