In de schaduw van de zomer
...
De groene kroon valt van koning Eik
blad voor blad, het rijk verscheurd
ziet hij nog éénmaal op naar de nazomerzon
voor hij weet, morgen is het met hem gebeurd
Nacht, daar dwarrelt al de laatste neer
wijl in de verte nog vrolijk wordt gekanteld
‘n lafenis van wijn en lach, nimmer wetend;
de trotse koning is reeds ontmanteld
Wachtend op de veren van het najaarskuiken
rust zijn kruin als wonderlijk twijgennest
in de nacht passeert men dan hem zwjigend
en kijkt men elkander in de morgen
bevreemd in de ogen aan
zich afvragend in al hun stomheid
“waar zijn die blaadjes toch heengegaan?”
O zij waren uit het oog verloren, de seizoenen
de schitterende kleurenval, en zelfs de herfstplicht
van tobben en klagen was hen ontnomen
door de vanzelfsprekendheid van het licht
Nee niemand zag meer, de eekhoorn hamsteren
zijn laatste noten brengen aan het winternest
slechts wanten en wasberenbontjassen;
de bekommernis van de mens op haar best
F.
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Zondag, december 31, 2006 17:15 |
| De verborgen ironie is vertederend..beste kuil, verleren doet u het nooit prettige jaarwisseling Godvader |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, oktober 20, 2006 16:56 |
| mooi zeg, graag gelezen liefs |
|
| Klaes: | Vrijdag, oktober 20, 2006 14:59 |
| verbijsterend.. mooi! groet/klaes |
|
| sunset: | Vrijdag, oktober 20, 2006 14:55 |
| Die twee laatste zinnen ... Chapeau! En een heerlijke poëzie. Liefs en mijn vriendschappelijke genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kuijlemans F. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||