mn hart is overmant door verdriet,
mijn leven is op een punt,
van leven of dood...
het is zo'n lange donkere weg,
met nergens een lampje,
met nergens eem boom,
om onder te schuilen,
nergens een schouder,
om op uit te huilen...
de weg die achter me ligt,
is bezaait met bloed, pijn en verdriet,
gebroken, gekleineerd en vermoord,
ik voel me verkankerd,
verneukt en alleen...
ik ben als een klein hoopje mens,
dat niets meer zegt,
niets meer uitzend,
hier lig ik dan, alleen gelaten,
smerig en zwart,
met een masker op m'n gezicht,
altijd lachend en humoristisch...
mijn echte gezicht verborgen,
ook voor mezelf,
als ik in de spiegel kijk,
zie ik een meisje,
met een lachend gezichtje,
ik vertel mezelf elke keer weer,
dat dit mijn ware gezicht is,
terwijl ik weet,
dat mijn gezicht is weggevregen,
door tranen en zorgen...
ik doe me wel voor als,
maar wat ik werkelijk ben,
is verstopt, weggedrongen,
iets om je voor te schamen,
iets wat je niet wilt zien...
ik ben mezelf verloren,
en ik weet niet meer waar aan,
ik weet niet of ik dat wil weten,
waar alles zo kapot aan is gegaan,
ik stel me voor,
dat als mijn donkerrode bloed vloeit,
me dat helpt, me dat laat zien,
wat ik mis...
het geeft me vertrouwen,
een complete beheersing over,
terwijl ik eigenlijk beheersing verlies,
ik zal niet toegeven,
niet aan anderen,
niet aan m'n tranen,
niet aan m'n littekens,
niet aan mezelf...