Te vroeg...
Het viel als heldere donderslag,
zomaar op haar neer.
Gewaagd aan het verzet,
maar durfde geen verweer.
Ze sprak nog zoveel woorden,
stil staand in de tijd.
Getekend voor het leven,
haar verzwegen waarheid.
Haar ziel was al bevroren,
tranen in haar ogen.
Schreeuwend zonder geluid,
jullie moeten me geloven!
Grijze massa's wolken,
dreven langs haar heen.
In eenzaamheid vertrokken,
verliet ze iedereen....
zomaar op haar neer.
Gewaagd aan het verzet,
maar durfde geen verweer.
Ze sprak nog zoveel woorden,
stil staand in de tijd.
Getekend voor het leven,
haar verzwegen waarheid.
Haar ziel was al bevroren,
tranen in haar ogen.
Schreeuwend zonder geluid,
jullie moeten me geloven!
Grijze massa's wolken,
dreven langs haar heen.
In eenzaamheid vertrokken,
verliet ze iedereen....
Reacties op dit gedicht
| doodeind: | Zaterdag, oktober 21, 2006 13:29 |
| heejj sgatjj(L) wat een mooi gedigt gaat het over jeself..?? nou xXxjess manon | |
| Wishdom: | Zaterdag, oktober 21, 2006 01:09 |
| Jeetje, dit is rakend ja.. :( Sterkte! Je kan me altijd mailen :) |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, oktober 20, 2006 20:24 |
| tot tranen toe geroerd en stil gelezen een warme knuffel |
|
| mobar: | Vrijdag, oktober 20, 2006 20:10 |
| Droevig, maar het gedicht staat als een huis. Heel knap gedaan. | |
Over dit gedicht
| Auteur: blondje 18 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||