Der schrei.
-Der Schrei-
Da,wo die Gräber schweigen in tiefer Trauer,
und nur der wehklagende Schrei einer Krähe
herzzerreissend im Echo von verlorenen Seelen
wiederklingt,
da soll ich mich zur letzten Ruhe legen,
umgeben nur von kahlen Steinen und einer
eisigen Schneedecke,
und hoffen,das
der Schrei der Krähe Euch zu mir bringt.
Verloren und vergessen sind die Toten,
betrauert an einem Tag,
verloren und vergessen,ist nicht
was ich sein mag.
littledolphin,21 oktober 2006.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, oktober 21, 2006 23:04 |
| Und so lange wie eine Sonne am Himmel steht, so lange sollst du nicht vergessen werden. Aber, bleib lieber inzwisschen noch eine lange Zeit hier Liebevolle Grüsse, sunset |
|
| lommert: | Zaterdag, oktober 21, 2006 21:20 |
| heftig stilmakend gedicht...wie wil zich vergeten en verloren voelen....voordat de dood komt wil ik alles uit ''de kast''halen''wat het mooie)( toch wel)leven mij nog geeft...mijn hiernumaals;) heel veel liefs xxwillem |
|
| Windwhisper: | Zaterdag, oktober 21, 2006 17:25 |
| triest wordend bij dit te lezen | |
| Nachzehrer: | Zaterdag, oktober 21, 2006 17:19 |
| Old soldiers never die... De dood houdt ons allen bezig. Het voelt vreemd dat wij allen ooit, op een dag, vergeten zullen zijn. Wat mijn gedichten betreft: ik schrijf nog steeds even graag. Ik vind er alleen de tijd niet echt meer voor... |
|
| julius dreyfsandt zu schlamm: | Zaterdag, oktober 21, 2006 16:56 |
| ich hoere die kraehe schreien schoen hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Littledolphin | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||