Papa..
Verzonken in jouw wereld
Raap je pluisjes van de vloer
Dat accepteer je van je vader
Dat interesseert je dan geen moer
Hele boeken kun je schrijven
Over wat er omgaat, in je hoofd
Maar alles moet binnen blijven
Dat heb je jezelf beloofd
Ontzettende dingen, die je hebt gedaan
Soms, zag je ons niet staan
Overal moest je gaan
Zelfs je baas, moest jou ontslaan
Geen geld, geen baan
Hoe moeten we verder?
Hoever willen ze gaan?
Je leven kapot
Mama deed haar best,
Was dit ons lot?
Papa, kruip toch uit je schulp
Kom toch bij je dochter
Van mij krijg je toch altijd hulp
Nachten niet geslapen
School boeide me geen reet
Ik heb wel in de gaten
Wat die ziekte met je deed…
En als we praten, dan weet ik hoe het gaat
Maar papa, luister alsjeblief
Omdat je daar niet over praat
Ik weet het..
Je bent manisch depressief..
En dan nu de medicijnen..
Het maakt je geestelijk kapot
Want geen enkele emotie
Lees ik nu van je gezicht
En met tranen in mijn ogen, schrijf ik dit gedicht..
mobar: | Zaterdag, oktober 21, 2006 22:37 |
Pijnlijk confronterend, en zo waar en droevig. Moedig! Sterkte gewenst! Ik weet waar je het over hebt. groetjes Mobar. |
|
sunset: | Zaterdag, oktober 21, 2006 19:43 |
Hoe rakend, stilmakend verwoord je dit hier. Maar ook hoe integer droef-lief. Liefs en warme knuf en sterkte, sunset |
|