Ooit zal het stoppen.
Het mes liggend in mijn hand
mijn benen die trillen.
Langzaam langs mijn arm
zal iemand mij nog willen?
Een streep rood bloed
het brand.
Waar ga ik heen
waar ben ik beland?
Zal het ooit nog stoppen
die druppels bloed?
Glijdend van mijn arm
wegkruipend van mijn moed.
Ooit zal het stoppen
wanneer weet ik niet.
Maar zolang
verberg ik mijn verdriet.
mijn benen die trillen.
Langzaam langs mijn arm
zal iemand mij nog willen?
Een streep rood bloed
het brand.
Waar ga ik heen
waar ben ik beland?
Zal het ooit nog stoppen
die druppels bloed?
Glijdend van mijn arm
wegkruipend van mijn moed.
Ooit zal het stoppen
wanneer weet ik niet.
Maar zolang
verberg ik mijn verdriet.
Reacties op dit gedicht
| Kagami.: | Vrijdag, november 17, 2006 17:16 |
| Mooi verwoord, kan me goed in je inleven Xx. Kagami. |
|
| Dejiko: | Zondag, oktober 29, 2006 10:58 |
| Mooi beschreven.:) Sterkte! | |
| Trix: | Zondag, oktober 22, 2006 15:31 |
| Als jij vindt, die jij zo mist, weet jij dat het stopt. Liefs Trix |
|
| the moon: | Zondag, oktober 22, 2006 13:59 |
| ik snap je ,heel mooi verwoord als je wil praten dan voeg je maar toe ofzo é;) XX moontje |
|
| Fancy Nancy: | Zondag, oktober 22, 2006 13:58 |
| heel gevoelig beschreven... mooi! en ja, het stopt ooit! doe je best... sterkte! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Sjonsel | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 22 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||