op het randje van..
op het randje van het aardse
drijvend op onzekerheid
leunend op menig schouder
wacht zo op haar “einde tijd”
resten van waardig leven
afgegleden in een tel
liggend op het witte laken
ervaart ze pijnlijk nu een hel
omgeven door de haar geliefden
klein, in dat grote stalen bed
strijdt ze voor nog waardig leven
edoch haar jong gestaalde lichaam
breekt beetje bij beetje af
haar taak in dit aardse
zo kort, toch waardevol
heeft liefde leren ervaren
laat sporen na in menig hart
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Zondag, oktober 22, 2006 16:42 |
| verdrietig.stilwordend gelezen.... met in mijn ooghoek een stille traan. |
|
| flores: | Zondag, oktober 22, 2006 14:57 |
| En diepe sporen laat ze na..voor zovelen. En ergens is dat mooi, maar tevens zo schrijnend. Die laatste periode, zo belangrijk en intensief...maar stukje bij beetje komt het einde met rasse schreden nabij, en dat weten ze/we allemaal. Krachtig als ze is..brengt ze deze kracht ook over op anderen. Met een traan gelezen... Liefs.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: arie |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||