Falen
En ik wil niet meer falen
Mijn angst kan mijn waanbeelden niet
overnemen maar de schrik wordt groter
wanneer ik in de mist tuur, ik verlaat
mijn eigen en ik faal opnieuw.
Want ik kon het niet geven en ik
kon niet delen, opgekropt en alleen,
maar jouw ziel ziet mijn ogen tranen
en ik werd verblind door wit licht.
Zwart licht hangt boven mij, wanneer
ik alweer faal, ik bedrieg jouw vleugels
en ik verlies jouw pijn. Hoewel ik voor
altijd, zo anders had willen zijn.
( ik deed zo mij best, maar het mag toch
niet baten, ik vrees het ergste
en moet het hierbij laten )
Reacties op dit gedicht
| remie: | Maandag, oktober 23, 2006 08:37 |
| gevoel diep beschreven...eens komt er een andere tijd...denk daar aan....liefs remie | |
| sunset: | Maandag, oktober 23, 2006 05:26 |
| Angst is de gemeenste stilste moordenaar. Altijd al geweest. Voor velen een verwoorde herkenbaarheid. Liefs en knuf, sunset |
|
| Windwhisper: | Maandag, oktober 23, 2006 01:58 |
| stil gelezen. welterusten en slaap lekker. |
|
| mobar: | Maandag, oktober 23, 2006 00:59 |
| Knap geschreven. groetjes Mobar. |
|
| Dreamlover: | Maandag, oktober 23, 2006 00:39 |
| Tranen brengend mooi gebracht... en....misschien voel ik wel hetzelfde... Liefs Dreamlover |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Emilia | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||