Twijfels. Waarom heb ik altijd die fucking twijfels.
Over alles wat ik doe.
Ik twijfel aan het feit of ik mijn twijfels niet beter onzekerheid kan noemen.
Maar wat me het meeste bezig houdt op dit moment: ik twijfel aan jou.
Je maakt me blij. Toch ook verdrietig.
Je zorgt voor een gevoel in mij dat ik de hele wereld aan kan. Toch ook onzeker.
Je maakt me verlegen.
Ik vind je mooi. In alle opzichten van het woord. Nooit heb ik iemand mooi gevonden, tenminste een man.
Jongen. Ventje. Whatever, het gaat over jou.
Ik vind je, hoe cliché het ook mag klinken, mooi van buiten maar ook vanbinnen.
Je bent interessant. Ik luister graag naar je.
Zie je levenslust. Je wil alles, maar belangrijker: je doet alles.
Ik heb respect voor je. Voor de persoon die je bent.
Boven alles: ik vind je aantrekkelijk. Zo aantrekkelijk als je iemand maar aantrekkelijk kan vinden.
Ik hou van de manier waarop je nonchalant bent, maar toch ook ijdel.
Ik hou van het feit dat je wil leven, echt leven.
Ik hou van je haar. Ik hou van je ogen.
Ik hou van de glinstering hierin als je me aankijkt.
Ik hou van je mond. Ik hou van de stoppels die je laat staan.
Ik hou van de bouw van je lichaam. Ik hou van je handen.
Ik hou van de manier waarop je me aanraakt.
Ik hou van de manier waarop je praat. Ik hou van de manier waarop je lacht.
Ik hou ervan wanneer je verlegen bent. Ik hou van de manier waarop je danst. In ieder geval probeerd te dansen.
Ik hou van het feit dat je weet wanneer je lief moet doen. Ik hou van het feit dat je dingen later nog weet, die ik eerder heb verteld.
Ik hou van de manier waarop je eet.
Ik hou van de manier waarop je zegt dat je niet kan zingen. Ik hou van de manier waarop ik je keer op keer weer schattig vind.
Ik hou van de manier waarop je leeft.
Ik hou van het feit dat je opruimd omdat je weet dat ik kom.
Ik hou van het feit dat je kaarsjes aansteekt wanneer we buiten zitten te praten.
Hmm. Het zal wel onzekerheid zijn.
Of toch niet?