vreemd in dit leven
vreemd in dit leven
is de aarde niet zijn grond
de wolken en de lucht niet zijn hemel
en water drinkt hij met tegenzin
niet om zijn dorst te lessen
maar uit plicht
schuw mijdt hij
het licht
hij heeft altijd niet thuis gegeven
in zijn afwezige blik
opwaaiend zand
van onmetelijke woestijnen
op foto steeds wegkijkend
op een hoek
klaar om in het niets
te verdwijnen
als je hem iets zegt
of naar hem lacht
met zijn handen een klein gebaar
van onmacht
laat maar
hier valt niets te begrijpen
Reacties op dit gedicht
| Annemieke van der Ven: | Dinsdag, oktober 24, 2006 11:41 |
| Indringend gedicht... Liefs... |
|
| Claire Q: | Dinsdag, oktober 24, 2006 11:05 |
| Rakend... liefs.. |
|
| sunset: | Dinsdag, oktober 24, 2006 10:28 |
| Wohw. Je brengt het treffend voelbaar over. Liefs en mijn genegenheid (naast sterkte), sunset |
|
| Cora (ZIJ): | Dinsdag, oktober 24, 2006 10:25 |
| mooi neergezet, | |
| Mandje: | Dinsdag, oktober 24, 2006 09:57 |
| aangrijpend, verdrietig.... liefs, marianne |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 24 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||