Het is over..
de deur is gesloten..
de ramen zijn dicht..
Ik bereid me voor
op het missende gevoel..
op het schuldige gevoel..
op de boosheid die verzwakt..
wachtend op de tranen..
wachtend op het mes..
wachtend op het depri-ritueel..
wetend hoe dit allemaal zal gaan..
allang wetend dat ik niet op mijn eigen benen kan staan.



Boosheid schuilt achter ergens in me..
maar die is allang verzwakt..
De stem geeft mij de schuld van alles..
en dat komt hard aan..
Mijn hand pakt het mes maar weer..
zodat alles weg kan bloeden..
Het mes snijdt in mijn pols..
ik knijp mijn ogen dicht..
Er lopen tranen over mijn wangen..
Maar niet van de pijn in mijn pols..
de pijn dat ik mezelf niet kan doden..
Want ik trek het niet meer..
het leven is niks voor mij..
het doet me allemaal te zeer.


Al dat gekwets van jou..
het maakte me onzeker..
Al dat gescheld van jou..
maakte me kapot..
Al dat bedriegen van je..
maakte mijn leven kapot..
En nu..?
nu kan ik dit allemaal
niet nog een keer verwerken..
Alles zit in mijn gedachten gebrand..
eigenlijk moet ik alles nog verwerken..
Het is te veel, veelste veel..
ik zal je zeggen dat ik het niet kan..
ik ga er kapot aan, ik sta alleen..
Laat me niet meer hier staan..
laat me alsjeblieft net als de zon ondergaan..




- 23 oktober 2006 afscheid met ruzie, boosheid, verdriet,
pijn.. wil niet meer verder.
Mijn adres gaat weg, dus ik ontvang geen reacties,
dus het spijt me heel erg als ik niet terug reageer. -