Je voelt je vertrapt en verraden en bijna vergeten
Juist door degene, die jij zo beminde
Door wie jij je ooit zo geliefd hebt geweten,
Bij wie je toen het geluk wist te vinden.
Hij heeft je zoveel bitter en zuur doen ervaren,
Gaf zoveel tranen in ruil voor een zoen.
Je zit maar triest in het verleden te staren,
Weet niet wat je in het hier en nu zult doen.
Wat of wie kan je troosten ? Lijkt wel niets of niemand.
Alsof alles vergaat in je grote verdriet.
Je betwijfelt je gevoel en al net zo je verstand.
De tijd heelt alle wonden, waarom bij jou dan niet ?!
Soms voel je jezelf als een idioot, soms vol haat.
Je wil jezelf aan hem geven, maar hij neemt je niet aan.
Soms wil je dood, als alles je zo tegenstaat.
Liever wil je met hem naar de hel, dan alleen naar de hemel gaan.
Hoe lang nog jezelf verwonden en kwellen,
Verlangen naar wat voorbij is, waardoor nu die pijn.
Zal hij ooit voor jou niet meer tellen,
Hoe lang nog voor je blij bent, dat je er mag zijn ?
Verzet je zinnen, zoek andere mensen en dingen.
Sluit af wat voorbij is en maak je langzaam vrij.
Het zal vaak nodig zijn jezelf te (be)dwingen.
Kweek bij jezelf geduld en vertrouwen en het lukt je, volgens mij.