Het is net geen bipolaire stoornis,
de dagen worden gevuld door mijn stemming,
het is net dat ene stofje wat ik mis,
het is een beetje als een aandoening.

Het is net geen borderline,
de ene dag wil ik leven, de andere wel dood,
soms is het leven voor mij zo moeilijk en doet het pijn,
mijn gevoelens zijn zo heftig, mijn ervaringen zo groot.

Het is net geen depressie,
ik ben vaak wel errug somber en vaak levensmoe,
de drang, het mes, het vuur, de automutilatie,
het pijnigen wat ik doe...

Maakt mijzelf er ook niet beter op,
maar een pilletje af en toe kan een wonder doen,
je beter laten voelen, ho stop,
maar je vraagt je dan af of het zal voldoen.

Ik ben moe maar het komt wel goed,
daar heb ik alle vertrouwen in,
wanneer de Here de deur opendoet,
heeft mijn leven weer zin...