De roep
En al mijn levens
zijn te min en bedoelt om verwaarloost
te worden door degene die ik mis
Ik haat je ( maar ik hou nog meer van je )
Drie keer raden wie mijn moorden
heeft gepleegd, mijn eigen hersenen
mijn eigen ziel, geraakt in het hart
door de wetenschap verandert
Maar ik sloot de rest vaker buiten omdat
de grond meer waard was. Ik lag, en de wolken
vielen naast mij neer
de regen viel harder, het werd steeds meer.
De wegen werden glad, maar het kon me niets meer
schelen, ik was vaker gevallen, maar ben gewoon
weer opgestaan.
Terwijl de klokken harder luidden, sloot ik mijn oren
zodat ik jouw geschreeuw niet hoefde te horen.
zijn te min en bedoelt om verwaarloost
te worden door degene die ik mis
Ik haat je ( maar ik hou nog meer van je )
Drie keer raden wie mijn moorden
heeft gepleegd, mijn eigen hersenen
mijn eigen ziel, geraakt in het hart
door de wetenschap verandert
Maar ik sloot de rest vaker buiten omdat
de grond meer waard was. Ik lag, en de wolken
vielen naast mij neer
de regen viel harder, het werd steeds meer.
De wegen werden glad, maar het kon me niets meer
schelen, ik was vaker gevallen, maar ben gewoon
weer opgestaan.
Terwijl de klokken harder luidden, sloot ik mijn oren
zodat ik jouw geschreeuw niet hoefde te horen.
Reacties op dit gedicht
| moongirl1982: | Donderdag, oktober 26, 2006 16:55 |
| pijnlijke... sterkte gewenst... groet moongirl1982 |
|
| moongirl1982: | Donderdag, oktober 26, 2006 16:55 |
| pijnlijke... sterkte gewenst... groet moongirl1982 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Emilia | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||