JE OVERWELDIGT ME MET ZEE
je overweldigt me met zee
ik kijk je weg
in golven donder je
zout water krachteloos
tot slierten wit
je trekt het zand
onder me uit
ziedend wenk je
fluister overgave
ik groet de wind
het kale zand
een vage duinenrij
met meeuwen op het strand
ik was een voetstap
die door vloed
werd afgeschuimd
mijn sporen ben ik kwijt
je overweldigt me met zee
verwatert me in horizon
en schoont mijn laatste lucht
ik kan nu nooit meer terug
wil melker
07/01/2002
Reacties op dit gedicht
| ilona krijgsman: | Dinsdag, januari 08, 2002 10:14 |
| Lieve Wil, dat gevoel ligt tussen de witte regels...gevoel die niet leesbaar is alleen degene die ze kan lezen...ik lees ze ik ken jouw witte regels...heel mooi verwoord...prachtig zoals altijd...... liefs Ilona |
|
| wil melker: | Maandag, januari 07, 2002 21:05 |
| martin, ja..... klopt... het mist mij..... mijn gevoel..... leuk van je..... het mist dus ook jouw gevoel..... groetjes.. wil |
|
| Jet van keken: | Maandag, januari 07, 2002 20:59 |
| Lieve Wil, vind het een mooi gedicht, maar je bent inderdaad meer, dan alleen een afdruk. Liefs Jet |
|
| arie: | Maandag, januari 07, 2002 11:54 |
| Lieve Wil, Je was iets, bent iets meer dan een indruk die je achter liet als afdruk Liefs, Arie |
|
| Martin B: | Maandag, januari 07, 2002 11:28 |
| Hmmm...zal wel aan mij liggen wil...maar het gedicht mist iets... groet, Martin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||