Als een ontdooide ijskoningin sta je daar.
Jou keuze is zo hard als ijs.
Alleen je angst stroomt als heet water door je aderen.
Je voeten die de stap gaan nemen, aan de grond gevroren.
Jou tranen als ijskristallen op de grond...
Je koos al voor het een keuze was, dat wist je toen nog niet.
Je waterige ogen kijken vol verlangen twee kanten op.
De hagel en verwarring breken je op.
Je moet gaan lopen alleen zijn je voeten weggesmolten.
Je wil dat alles wordt bevroren, dat alles zo blijft.
Maar je bent zo helder en doorzichtig als zuiver water...
Er is nog tijd genoeg al voel je dat hij dringt.
Je voeten maken zich los van je, als ijspegels die vallen.
Ze drijven mee in de rivier.
De een de berg op, de ander de berg af...
Toch aan het einde zullen ze weer samen zijn.
Je stem klinkt vragend en antwoorden komen terug, antwoorden van andere en van jezelf...
(voor Dune*)