Het lege huis van Alzheimer
In het witte ledikant rust je lichaam
mager, bleek als de dood
Je handen plukken aan de lakens
Ze hebben hun schoonheid
hun scheppende kracht verloren
Zielloos is je starend oog
Als ik er in kijk
zie ik de verlaten wereld
waarin jij nu woont
Een desolate leegte
waar ik je niet terugvind
ondanks wanhopig zoeken
Ik besef dat jij niet meer weet
wie ik ben,
ik, je vrouw,
je geliefde van weleer
In tranen wend ik mij af van jou,
bang om ook te vergaan,
onmenselijk te sterven
in dat peilloos niets
* * *
My Life: | Zondag, november 25, 2007 02:51 |
Erg mooi.. Rakend. Mijn vader heeft ook alzheimer. Mijn moeder verzorgt hem dan ook 24 op 24 - Daarom de herkenning. Groetjes |
|
remie: | Dinsdag, oktober 31, 2006 17:27 |
ook ik zorg voor een tante met deze ziekte (al 5 jaar), dat plukken aan de lakens zo terecht weergegeven...zinloos is zo''n leven , maar wie zijn wij om daarover te beschikken....liefs remie | |
lonely 1: | Vrijdag, oktober 27, 2006 23:58 |
stilmakend mooi! liefs, lonely 1 |
|
Windwhisper: | Vrijdag, oktober 27, 2006 23:39 |
Zo herkenbaar is dit.heb het veel meegemaakt tijdens mijn werk in de verzorging en verpleging.......en het is een verdrietig lijden.... liefs Cobie |
|
mums: | Vrijdag, oktober 27, 2006 22:52 |
dit heb je geweldig mooi ingevoeld. Die laatste zinnen...lijkt me ook vreselijk. liefs mums |
|
Auteur: troebadoer | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 27 oktober 2006 | ||
Thema's: |