De ijle lucht dwingt mij te vluchten
voor de dichte waas welke me ten onder
zou willen laten gaan. Waarom ook niet,
want wat als we de rollen om draaien.

Wat, als de verstikking mij enkele seconden
de hemel van binnen zou laten zien, even genieten,
van een wereld waarin enkel chocolade muntgeld
telt, omdat met nikkel geen geluk te koop is.

Het risico durven zoeken op een andere weg
en schaamteloos verdwalen om te ontdekken,
hoe mooi de zon schijnt op de onbekende plek
waar we niks te maken hebben, maar toch tijd vinden.

Als dat eens mogelijk was

Lopend langs de vloedlijn vloeien gedachten
in het wilde weg. Zand kastelen storten in
waneer ze de ondergang vinden tussen
mijn tenen, knarsend, na weer een dag voorbij.