De kilte treedt in
over het ganse land.
Bladeren verliezen
hun laatste grip.

Nooit zouden deze dagen
mogen komen.
Nooit zouden deze dagen
er mogen zijn.

Toch, op die ene dag
heeft het leven
zich gewend tot afscheid.
Een einde aan het in leven zijn.

Na veel verdriet en pijn
keert de mens terug
naar zijn dagelijkse sleur.
Maar leven we verder met een
leegte in hart en ziel.

Speciaal op 1 november
doorbreken we die dagelijkse sleur.
En zetten we ons hart open
aan de leegte die in ons schuil gaat.

Voor even staan we stil
en laten we ons overmeesteren
door de kilte van de wind,
de druppels van de regen.
Omdat ons de zon is ontnomen,
de glimlach van de natuur.

Oog in oog
staan we met onze overledenen.
En leveren ons over
aan herinneringen en gedachten,
de leegte dat er altijd zal zijn.

Een bloem
als eerbetoon aan onze geliefde.
Een laatste gedachte
aan het in leven zijn.

Maar, bij het verstrijken van de dagen,
zal ook onze bloem
mee verder dwalen met de wind
en meegesleurd worden
in de dagelijkse realiteit.

Ook al zijn de dagen vol
met spanning en stress
en loopt alles in het honderd
Toch zal de leegte blijven
want …

een deel van ons
is op die ene dag,
die ene seconde ontnomen.
Een deel van ons
dat er nooit meer zal zijn.