Donker kleuren die laatste dagen
Al hoor ik niemand hierover klagen
Want zonlicht schijnt overvloedig
Doch leef ik hier zwaar weemoedig

Duisternis heeft m’n hart ingepalmd
Het geluid van droefheid weergalmt
En als de dood is in zwart gewaad
Eenzaamheid een noodzakelijk kwaad

De kleuren rondom me vervagen zacht
Ik zie de grijze kleur die op me wacht
En hoewel er wat licht is met hoop
Blijft deze plaats even m’n biotoop

En ik weet wat nu door je hoofd schiet
Waarom is hij gekluisterd aan verdriet
Waarom aanvaard hij zomaar dit lijden
Terwijl wij allen graag verdriet mijden

De verklaring is dat ik het nodig acht
Want in het herstel schuilt de kracht
Om uit ervaringen als deze te leren
En makkelijker zulk onheil te verteren

Treur dus niet om mij, maar kijk naar mij
Straks schitter ik weer, maak mensen blij
Ik zal me wel bevrijden uit het duister
Waaraan ik me nu nog even kluister

Waar ik gedurende een korte tijd zal zijn
Nimmer een teken gevend dat ik wegkwijn
En al klinken m’n verzen nog zo goed
Ze zijn en smaken nu nog even bitterzoet