Roest
Een druppel die zover rolt dat hij
zichzelf drooglegt en mens zich
daaraan spiegelt; alles wijst
dat dit het enige is dat zich
spiraal trekt en dan alles moordt
uit naastenliefde; beschermen wil
wat zich te vaak laat zien, hier
komt ochtend na de vlucht en niet
omgekeerd zonder benen aan zijn lijf
dat langzaam roest, blijk geeft
van oranje en dat is niet te zien.
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Maandag, oktober 30, 2006 23:42 |
| Het overdenken waard.sorrie maar echt goed begrijpen doe ik het niet. Maar toch spreekt het me aan.Liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hannepon | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 30 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||