Ik val en val.
In de put zonder einde.
Dwalend in het dal.
Zoekend naar licht dat ooit schrijnde.

Diep is de put.
Ik zal blijven vallen.
Klimmen heeft geen nut.
Ik zal het toch weer verknallen.

Als ik de bodem heb bereikt.
Zal daar dan iemand zijn.
Die zijn hand naar mij reikt.
En mij mee neemt uit het ravijn.

Op de bodem ben ik weer alleen.
Maar boven mij is het licht.
Alleen daar wil ik heen.
Mijn blik op niks anders gericht.

Klimmen en kruipen.
Maar de weg is zo lang.
Zwemen of verzuipen.
En ik ben niet bang.

Ik ben bijna boven.
Het einden is in zicht.
Mij vlam zal niet meer doven.
Ik bijna bij het licht.