In al mijn narigheid
ben ik tóch niet helemaal alleen.
Jij bent er altijd,
draait voortdurend om mij heen.
Als er weer een huilbui begint
sta je onmiddelijk naast mij.
Zo voel ik mij toch niet helemaal onbemind,
je maakt me soms zelfs een beetje blij.
Je brengt dan een lach op mijn gezicht,
zelfs door mijn tranen heen.
Je bent helemaal op mij gericht,
je houdt me op de been.
Je dwingt me in de buitenlucht,
ook al heb ik écht geen zin,
ik doe het toch, met een diepe zucht,
alleen voor jou, mijn lieve vriendin.
Je hebt altijd een luisterend oor
ook al hoor je alles al voor de 100e keer.
Jij gaat elke dag gewoon door
en zorgt voor een gemoedelijke sfeer.
Aan het einde van de lange dag
laat je me nóg niet in de steek.
Je vraagt of je bij me slapen mag
en dat maakt me vanbinnen helemaal week.
Dus zeg ik: "oke, ga maar mee"
en dan gaan we samen de slaapkamer in.
Het is tenslotte een bed voor twee
en jij beschermt nu mijn gezin.

Je hebt inmiddels vast wel ingezien
dat ik hier praat over mijn lieve hond.
Mijn leven zou er nu heel wat troostelozer uitzien
als dat trouwe beest niet bestond.
Een hond kan je veel liefde schenken
en blijft je altijd trouw.
Een hond begrijpt meer dan wij denken.
Is het gek, dat ik zo veel van hem hou?