klappen met die handjes
vooruit dan maar
klappen met die handjes
en fluiten op de vingers
schreeuw jullie lof maar,
beste vrienden,
het raakt me niet
niet meer
het maakt niet uit, weet je
het masker dat elk van u
mij graag en lachend aanmeet
brandt meer en meer
diepe groeven in mijn gelaat
rimpels die als kerven
de ooit spontane grijns
op het aimabel krullekopje
maar al te graag opensnijden
tot de blik die mijn ogen
met liefde met de wereld deelde
zal barsten tot een gebroken spiegel
van jullie evenbeeld in mij
en scherven brengen ongeluk
dat weet iedereen
Reacties op dit gedicht
| Grey: | Zondag, november 12, 2006 20:29 |
| Prachtig geschreven. |
|
| sunset: | Vrijdag, november 03, 2006 10:49 |
| Je hebt het weer - eens te meer - treffend en voelbaar verwoord en overgebracht. Chapeau. Liefs, sunset |
|
| *Ria Klein Herenbrink* Raira: | Vrijdag, november 03, 2006 08:33 |
| nee he..... de scherven nu ook al?....wat blijft er dan nog over? :-) erg rakend dit mooie gedicht liefs Ria |
|
| Artifex: | Vrijdag, november 03, 2006 07:39 |
| Pijnlijk neergezet. Liefs, Artifex. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 03 november 2006 | ||
| Thema's: | ||