er is een miertje
heel klein en mietig
heel klein
en af en toe heel alleen
ze deed haar weg voetje voor voetje
ze stapte op haar weg
kuiltje uit
en ging voort
tijd voor te vertrappelen had ze niet
af en toe keek ze nog es om
naar het vorige
het bekende
hield ze haar aan vast maar ze moest voort
ze klampte haar vast aan het bekende
hield niet van veranderingen
maar ze moest voort
ze komt er wel
wanneer weet ze nog niet
maar ze komt er
na alle kuiltjes is niet het einde
maar het nieuwe begin
van het tot nu toe onbekende
ze moet gewoon
anders wordt ze vertrappelt
en verloren
nu is ze nog niet verloren
daar koos ze zelf voor
ze kon kiezen
ofwel maakte het kleine diertje haar eigen kapot
ofwel doen anderen dat
nu geen een van de twee
want aan het einde van haar weg
is het zicht ver
zonder al die kuiltjes
wanneer weet het kleine diertje nog niet
want dat maakt haar klein en nietig
maar ooit
kom het meisje
aan haar bocht,zonder kuiltjes

*kmoet men eigen weg gewoon nog vinden ,vandaar dit langdradig gedicht*