De aller laatste wandeling (even iets vrolijks)
Oud een wijs
maar erg levensmoe
Besluit u toch met een grijns
"ik ga vandaag naar buiten toe"
Eenmaal buiten aangekomen
waar u al jaren niet meer bent geweest
Herinnert u zich weer al die dromen
welke kwelden uw verstrooide geest
U trekt uw wenkbrauw even op
en knippert met uw ogen
En dus maakt u eventjes een stop
"ik heb wel weer genoeg bewogen"
En dan maakt u een ommekeer
maar via een andere weg
En ja mensen het doet mij zeer
dat ik dit nu zo zeg
Deze oude vrouw had nog steeds last van de zon
welke in haar ogen scheen
En daardoor viel zij zonder pardon
door een losse put heen
Reacties op dit gedicht
| sweety538: | Dinsdag, januari 15, 2002 18:07 |
| mooi zeg.... zekers kussie liefs Yemi |
|
| mayo: | Woensdag, januari 09, 2002 19:53 |
| JA HAAI KVIN HEM WEL MOOI! | |
| Hans Winter: | Woensdag, januari 09, 2002 01:06 |
| De avond schemert buiten rond een lamp, binnen is het lachen om een ramp, om kleiner leed maar klein te nemen. Humor is een sterkend wapen, haast overal is het op te rapen. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vlinder538 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||