bos
Ik kijk met een
blik vol melancholie
naar de kastanjes die ik had
geraapt, gister in het bos.
Zoals ik vroeger deed,
en mijn oma me de
hoedjes van
eikels gaf.
En ik er
vol overgave
maar tevergeefs
op begon te blazen.
Geurende aarde
en gevallen
blaadjes.
Zo was het
Toen.
En ja, bossen,
die veranderen niet:
herfstkleuren en rennende
eekhoorns en spelende kinderen.
En ja, ik druip van melancholie
als mijn vriend me betrapt
met denappels plukken.
Om ze later
Te kleven op papier
En aan oma te laten zien.
Zolang bomen verdikken.
Zo zal het gaan.
Reacties op dit gedicht
| Reiger: | Zaterdag, november 04, 2006 11:19 |
| Mooi.... |
|
| Mandje: | Zaterdag, november 04, 2006 08:52 |
| heerlijk herfstgedicht! liefs, Marianne |
|
| sunset: | Zaterdag, november 04, 2006 08:44 |
| Hé, een mooi tonend delend herfst - leven gedicht dat ik heel graag gelezen heb. Liefs en knuf, sunset |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, november 04, 2006 05:52 |
| mooi | |
| Windwhisper: | Zaterdag, november 04, 2006 01:40 |
| mooie herinnering ..... en warm geschreven Cobie |
|
| mobar: | Zaterdag, november 04, 2006 00:44 |
| Mooi sfeervol. groetjes. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marre mie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 04 november 2006 | ||
| Thema's: | ||