De winter die staat te wachten voor
De winter die staat te wachten voor de deur
En toch lacht daar het lente zonnetje nog
Wat ik niet kan zeggen al over mijn humeur
Levend uit angst tussen vrede en oorlog
Ik sta te grijnzen, te zuchten en ik ween
Het spelen en lachen dat vergeet ik toch
Nu jij te vroeg al uit mijn leven verdween
Want jij was en bent voor mij mijn liefdestrog
Zo zie ik je soms terug in geur en kleur
Herinneringen vol hoop maar vol bedrog
Omdat alles zich thans afspeelt in mineur
dromend stuurloos meegesleept in jouw kielzog
Wetend dat het nooit meer zal zijn als voorheen
Huilt die ouderdom net als het kleinste joch
Op die zachtste rustplaats met de hardste steen
Als een laatste toast, een laatste liefdes grog
En toch lacht daar het lente zonnetje nog
Wat ik niet kan zeggen al over mijn humeur
Levend uit angst tussen vrede en oorlog
Ik sta te grijnzen, te zuchten en ik ween
Het spelen en lachen dat vergeet ik toch
Nu jij te vroeg al uit mijn leven verdween
Want jij was en bent voor mij mijn liefdestrog
Zo zie ik je soms terug in geur en kleur
Herinneringen vol hoop maar vol bedrog
Omdat alles zich thans afspeelt in mineur
dromend stuurloos meegesleept in jouw kielzog
Wetend dat het nooit meer zal zijn als voorheen
Huilt die ouderdom net als het kleinste joch
Op die zachtste rustplaats met de hardste steen
Als een laatste toast, een laatste liefdes grog
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Zaterdag, november 04, 2006 10:54 |
| wat nooit meer wordt, werd verleden, maar niet in tijd... mooi neergezet ! liefs, kerima ellouise |
|
| hiljaa: | Zaterdag, november 04, 2006 08:54 |
| droefmooi verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 04 november 2006 | ||
| Thema's: | ||