het doet je niets,
dat ik elke avond aan je denk en dan zachtjes huil.

het doet je niets,
dat ik je in mijn dromen zie en dit tot vervelens toe.

het doet je niets,
onze vriendschap van meer dan 3 jaar.

het doet je niets,
dat wij na al die tijd maar 'jij' en miss een 'ik' zijn, uit elkaar.

het doet je niets,
als ik je voorbij loop,
zonder een woord of gebaar van verdriet.

het doet je niets,
de wonden na al die tijd niet meer geheeld.

het doet je niets,
heb ik me die goede tijd dan alleen maar verbeeld?

het doet je niets,
dat je me kan kwetsen,
en elke gelegenheid daarvoor gebruikt.

het doet je niets,
helemaal niets dat ik je nog graag zie,
mijn beste vriendin, helemaal kwijt,
na een jaar of 3.

nou mij doet het wel iets,
maar ik hou me sterk dat ik je zeker niet laat zien,
dat ik je nog bij me wil.
maar is het dat misschien...

het is niet mijn fout deze ruzie,
ook al beweer je van wel,
ik laat me niet meer vangen door dit vreselijke spel.

je zadelt me op met schuldgevoelens,
'het is jouw fout, verstaan!'
maar deze keer weet ik,
dat ik niet meer bij je terug zal gaan.

ook al voel ik het verdriet,
elke avond, elke keer als je achteloos voorbij me gaat,
maar na een tijd zul je wel merken,
dat je een goede vriendin bent kwijtgeraakt.

misschien komt het dan nog wel goed,
maar ik ken je beter,
en ik weet op dit moment,
ben ik de enige die bloed...




degene aan wie dit geschreven is zal het waarschijnlijk nooit lezen,
misschien alleen haar zus: dus janis, als ge dit ooit leest, misschien is u zus geïnteresseerd.
zo nie: lach mij dan ma ies ferm uit i as da is wa ge wilt...