Ik huiver, mijn lief
De lente begon zo zonnig,
daarna een golf
van gebeurtenissen
die de hele zomer
hebben overspoeld
een storm
met hevige rukwinden
beukte los wat ons
zo stevig bijeenhield
woei alles aan flarden
in de herfst van ons leven.
Alzheimer,
wat ben je een dief.
Belééf je nog wel een winter ?
ik vrees duizend vrezen
we houden elkaar’s handen vast
kruipen dicht bijeen
om nog wat warmte te ervaren
op die momenten
dat ik je bezoeken kan
huiswaarts kerend
heb ik het koud
en huiver
mijn lief
Reacties op dit gedicht
| Niniki: | Zaterdag, november 04, 2006 23:48 |
| Knuffie | |
| spiegeltjuh: | Zaterdag, november 04, 2006 15:34 |
| hoi anneke, wat aangrijpend dit gedicht, krijg er kippevel van, liefs anja | |
| Windwhisper: | Zaterdag, november 04, 2006 15:24 |
| Wat verdrietig Anneke in gedachten sla ik heel even mijn armen om je heen. liefs Cobie |
|
| Ton Rijkers: | Zaterdag, november 04, 2006 14:30 |
| Hoi Anneke, En je voelt je dan zo ook zo vreselijk eenzaam.. Sterkte in dit onvoorstelbaal groot verdriet.. Ton |
|
| sunset: | Zaterdag, november 04, 2006 14:17 |
| Wohw. Indringend integer herkenbaar (mijn moeder) beeldend neergezet. Liefs en mijn meelevende genegenheid, sunset |
|
| amazone: | Zaterdag, november 04, 2006 13:24 |
| heel veel sterkte liefs amazone | |
Over dit gedicht
| Auteur: Anneke Bakker |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 04 november 2006 | ||
| Thema's: | ||