eeuwige rust
ik zou midden in een centrum willen staan,
om alles eens van me af te gillen.
de pijn,het verdriet weg slaan,
ik wil mijn onrust stillen.
maar de pijn blijft knagen,
legt zich in verschillende lagen.
mijn ogen doen pijn en staan dof,
tranen als stof.
ik heb ze zolang verborgen,
nu niet,morgen.
gehuld in een ijzige kilte,
omringd door een stilte.
voel ik mijn verdriet groeien,
ik wil mijn tranen laten vloeien.
me met het verleden binden,
om dan de eeuwige rust te vinden.
om alles eens van me af te gillen.
de pijn,het verdriet weg slaan,
ik wil mijn onrust stillen.
maar de pijn blijft knagen,
legt zich in verschillende lagen.
mijn ogen doen pijn en staan dof,
tranen als stof.
ik heb ze zolang verborgen,
nu niet,morgen.
gehuld in een ijzige kilte,
omringd door een stilte.
voel ik mijn verdriet groeien,
ik wil mijn tranen laten vloeien.
me met het verleden binden,
om dan de eeuwige rust te vinden.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, januari 10, 2002 00:34 |
| Die eeuwige rust kun je misschien in korte momenten vinden, met daarna de hoop dat die terug te zoeken is. |
|
| pramodah: | Woensdag, januari 09, 2002 11:03 |
| die rust Linda kun je alleen diep in jou vinden door het verleden een plaats te geven en dan verder te gaan met je leven..................... liefs pramodah |
|
| Zeeroosje: | Woensdag, januari 09, 2002 09:03 |
| Hou je sterk Linda, hij blijft in je hart voor jou opkomen, zoals het was toen hij er nog was. Want hij blijft in jou herinneringen. Je bent niet alleen met je verdriet. Veel liefs Roosje. Knuffel | |
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||