Verloren.
Verloren. Hoe een ziel nog eenzamer kan
worden na het samengaan en alles
dan zo anders lijkt
- in alle hoofden rook.
Ik maar weg wil en mijn tanden
bljven kleven, eigen huid omdraaien
en aan stukken rijten, leegte
schuift voor zelden eens.
Iets anders dat een heel huis overbodig
maakt; een drang om op het niet
vinden uit te komen en dan de wonden
te likken. Verloren.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, november 05, 2006 19:34 |
| Schitterende poëzie en iets wat vraagt om enkele keren - en liefst luidop - gelezen te worden. Chapeau. Liefs en nog een fijne avond, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hannepon | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2006 | ||
| Thema's: | ||