Zondagnamiddag
Daar zit hij en hij heeft mij op zijn schoot.
En een bril, om beter te kunnen zien.
Soms staat hij op en legt mij neer,
wandelt en vergeet zijn weg terug (vergeet dat
ik daar ben, dat hij ooit iets met mij had,
een band ofzo, maar die bril dan).
Hij ziet niet beter. Opent een raam, prevelt
een beetje. Misschien dat een voorbijganger even
stopt, zich vraagt wat een mens daar doet, uit het raam
zondagnamiddag, bedenkt dat zijn haren geknipt moeten.
Dan loopt die verder, hij sluit het raam.
Zet zich weer, herhaalt, waar is hij gebleven.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Vrijdag, november 24, 2006 07:00 |
| veel te lang dat ik je gelezen heb...shame on me...want het blijft me raken, soms waar ik het niet wil, en dat is net goed... Jef |
|
| Mandje: | Maandag, november 06, 2006 18:02 |
| wat prachtig en aangrijpend verwoord!! liefs, Marianne |
|
| Windwhisper: | Maandag, november 06, 2006 15:22 |
| Herkenbaar uit de tijd dat ik nog werkte en er veel van zulke oudere mensen zag, pijn doet het altijd, om je eigen vader zo te zien Heel veel sterkte hoor. Cobie |
|
| remie: | Maandag, november 06, 2006 15:02 |
| ach meis ik kan me zo goed voorstellen hoe jij je voelt met je vader...de mijne is pas in een rust huis geplaatst...begint de dagen te vergeten en staat met de dood in zijn schoenen...hoe lang nog zal het duren voor hij ons niet meer kent denk ik dan....liefs en sterkte..remie | |
| Oorlam: | Maandag, november 06, 2006 14:44 |
| een-pracht-beeld | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 06 november 2006 | ||
| Thema's: | ||