Sterf en bederf

Mijn ogen tranen door de rook, de wind, de kou. Het zijn slechts smoesjes,
aangepraat en liefgeraakt, omdat ik mijzelf niet meer vertrouw.
Want zeg me, wat was en ben ik voor vrouw zonder vaardigheden, zonder
reden om te zijn en blijven, wanneer ik niet begrijp wat het hoofd bedoelt.

Hoe het hart ook voelt, het klopt niet. Zij is niet juist, maar zo gemaakt,
naar wat mijn blik haar zwaar vertelt. Wat mij kwelt tot op het bot –
heel diep, te ver en het wil niet weg. Niets maakt uit, niets wat ik zeg.

Dit blijft van mij, eer veracht, ontkracht; de lang vergane pracht.

Kleur me, besmeur me – ik kan meer gebruiken dan een likje verf.

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Tijgertje:):	Maandag, november 06, 2006 21:52
prachtig

Sifra.K:	Maandag, november 06, 2006 19:53
Heerlijk gedicht. Knufje,

Roland Hainje:	Maandag, november 06, 2006 19:37
heerlijk gedicht, Quando! lekkere, lopende stijl;) graag gelezen. groetjes, x Ro

sterre123:	Maandag, november 06, 2006 19:15
apart... maar wel heel mooi liefs sterre***

Andrea Gerrits:	Maandag, november 06, 2006 19:08
Ah, de verf komt terug. Geinspireerd? ;) Netjes, dat ritme hier! Liefs,

Over dit gedicht

Auteur: Quando
Gecontroleerd door: Marina
Gepubliceerd op: 06 november 2006
Thema's: [Delen]