Onzichtbare dood
Mama huilt,
papa troost
Mama,papa!Ik ben het!
Ze horen me niet.
Mama huilt,
papa troost
Ik zit op mama's schoot
en knuffel haar,
Oh zo zacht.
Ze reageert niet.
Mama huilt,
papa troost
Ben ik nou,
echt dood?
papa troost
Mama,papa!Ik ben het!
Ze horen me niet.
Mama huilt,
papa troost
Ik zit op mama's schoot
en knuffel haar,
Oh zo zacht.
Ze reageert niet.
Mama huilt,
papa troost
Ben ik nou,
echt dood?
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Vrijdag, juni 27, 2003 13:58 |
| Sterk, om je zo als 'dode massa' plaatsen. Dit raakt diep. | |
| Hans Winter: | Donderdag, januari 10, 2002 01:21 |
| Er komt een tijd an het huilen dat ze stilletjes gaan luisteren, zo goed ze kunnen, om te voelen wat je vraagt. |
|
| Ton Rijkers: | Woensdag, januari 09, 2002 17:44 |
| Hallo Annemie, Een mooi en goed gedicht! Groetjes, Ton Rijkers |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Annemie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||