Daar ben ik...
Waar wolken de zeeën raken
En winden uitwaaien als een kaars
De bloemen niet langer bloeien
Bergen niet grijs zijn maar paars
Waar mensen niet langer leven
Maar sterven in kolkend verdriet
En vogels niet langer vliegen
Maar huilen waar niemand ze ziet
-Daar ben ik…-
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Dinsdag, november 07, 2006 09:43 |
| droef en in zichzelf gekeerd verdriet...rakend mooi ! liefs, kerima ellouise |
|
| sunset: | Dinsdag, november 07, 2006 09:02 |
| Heel diepe droeve eenzaamheid die je overbrengt. Liefs, sunset |
|
| remie: | Dinsdag, november 07, 2006 08:34 |
| intens verdriet...liefs remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: Ikwilniet | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2006 | ||
| Thema's: | ||