opgekropte woede
die je lichaam teistert
niet weg kunnn vagen
uit een een gesloten hart
verbouwd met een ruwbousteen

omgevormd tot een bunker
stilte dat is waar je naar verlangt
gekraakt door dingen
die ik zelf jaren heb moet ondervinden


geloof kwijt gespeeld
in een donker gedachte
de kracht niet weten te vinden
niets kan dat geloof van god mij meer binden


tegenstrijdig met mijn hoofd
vecht ik door
gemakkelijk is het niet hoor
maar het is beloofd

dat er tijden komen van weer licht uit de duisternis
of gewoon een straal dat gegeven is
de sterke die je heeft in je heel totaal
nooit is het fataal

de tijd brengt raad
mijn hart neem dat in beraad
wegend zoekend naar de tijd die komt
ja die ruwbouw afbreken
en hetlicht weer aansteken

mijn hart wordt weer sterker
als nooit voorheen
mijn lach breekt weer aan voor de ochtenzon
mij geluk dat vandaag weer terug begon