De kou vertraagde mijn weg naar haar die ik zo haatte, ze was opgenomen in een verpleegtehuis om daar te sterven. Het was die nacht anders dan de nachten die ik kende, de dood zat in de lucht en zelfs die straffe westenwind kon mijn gevoel niet laten verdwijnen.
Ik kwam binnen in haar kamer, ze lag in coma. Eigenlijk weet ik nog niet waarom ik ben gegaan. Ik legde mijn hand in die van haar en het voelde koud, net zo koud als haar blik naar mij ook al had ze de ogen gesloten. Ik nam de bijbel die op het nachtkastje lag en begon eruit voor te lezen. Haar adem werd rustig, nu hoorde ik hoe het buiten tekeer ging en ik besloot maar weer naar huis te gaan. Ik was een uur thuis en lag op bed toen we werden gebeld door het tehuis met de mededeling dat moeder zojuist gestorven was. Ze werd slechts 56 jaar. Een rust zoals ik nog nooit ervaren had spreidde haar warmte over me uit en het voelde dat ze zelfs door mijn haren streek.
De dag erna liet de winter zien dat de natuur altijd nog de heerser is over het gebeuren op aarde. Sneeuwstormen, wegen onbegaanbaar door sneeuwduinen zo hoog als huizen.
De dagen tot aan haar begrafenis leken als jaren die nimmer hun twijfel zouden intrekken wanneer ik me afvroeg of ze nu werkelijk dood was of dat het misschien een spinsel was die
mij in de war probeerde te brengen. Het was eindelijk zover, de dag dat ze begraven zou worden, zelfs mijn vader leek opgelucht en blij met het hele gebeuren, ook hij had rust.
Die morgen ging ik aan de drank, een stille vreugde om de weg naar het kerkhof alvast te vieren. Bij het graf werd gepraat, waarover weet ik niet, ik was dronken. En ik zwierf de weg naar huis terug met mijn vriendin bij de ene hand en mijn verleden in het andere.
Peter_Winsum: | Zaterdag, november 18, 2006 21:33 |
Jammer dat de mensen die hier op reageren alleen maar één kant van het verhaal kunnen horen. Peter |
|
remie: | Maandag, november 13, 2006 13:03 |
stilmakend... en in gedachte zwerf ik even met je mee...liefs remie | |
_Ria_: | Zondag, november 12, 2006 17:39 |
ga reactie proberen i gedicht te plaatsen! Liefs |
|
rovago: | Zondag, november 12, 2006 06:59 |
Aandoelijk dit. Groetjes. Den bompa. |
|
lonely 1: | Zaterdag, november 11, 2006 23:42 |
stilmakend, triest verhaal, liefs, lonely 1 |
|
H.J.: | Zaterdag, november 11, 2006 23:00 |
goh indrukwekkend is alles wat me zo even ontvalt. de rest verzuipt in tegenstrijdige gevoelens. laifs H.J. |
|
sunset: | Zaterdag, november 11, 2006 22:02 |
Mijn vriend, ik vind het een stilmakende diep rakende verwoording. Ook al plaatste je het hier al eerder. Weet je, ik dacht dat ik niet huilen zou op haar begrafenis. Omdat alles al geweend was. En toch, haar wetende in die kist, denkend aan het verslindend vuur dat haar lichaam zou verteren, en aan alle gemiste kansen, identisch aan de verwaaiende rook ... Ik weende. Liefs en warme knuf, sunset |
|
Jan van Dord: | Zaterdag, november 11, 2006 20:47 |
Elze, voor mij is dit ombegrijpelijk, maar ik ken de juiste situatie niet. Ik moet wel zeggen, wat niemand ooit is gelukt, heb jij met dit gedicht bereikt. Ik was emotioneel ! dag Elze !! |
|
mums: | Zaterdag, november 11, 2006 18:48 |
ben hier even stil van. Hoe voelbaar is jou gevoel in dit schrijven... Mooi verwerkend zo. kus liefs mums |
|
hiljaa: | Zaterdag, november 11, 2006 16:54 |
................*** woorden blijven steken gevoel is er des te meer knufleifs--hiljaa-- |
|
Quadesh: | Zaterdag, november 11, 2006 14:32 |
wow ja t was bijna te voel. je kan goed verhalen schrijven. lief Q | |
Klaes: | Zaterdag, november 11, 2006 12:52 |
je bent er weer en hoe! in pakkend rakende proza ja zo noem ik dit en vooral hoe je eindigt zo mooi.. leafs/Klaes |
|
M@rcel: | Zaterdag, november 11, 2006 12:10 |
heel moedig.. en intens diep geschreven Elze.. ben er stil van.. Knuff en een warme omarming van je broertje M@rcel |
|
Harriet: | Zaterdag, november 11, 2006 12:05 |
Moedig dat je dit verhaal wilt delen... liefs |
|
lommert: | Zaterdag, november 11, 2006 11:48 |
zeer herkenbaar...ook ik ken het dansen op het graf..het enigste waar ik haar dankbaar voor ben is dat ze mijn lief gebaard heeft...sorry voor mijn cru antwoord...maar ik heb naast je gelopen in dit ''verhaal'' stevige groet willem |
|
switi lobi: | Zaterdag, november 11, 2006 11:38 |
Dieper dan diep voel ik een groot respect voor jouw manier van delen... Met heel veel liefs en een warme omarmende knuffel...switi lobi |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 11 november 2006 | ||
Thema's: |