Er was een eendje,
dat zat te staren.
heel alleen op een steentje.
Nog vol in z'n donzige haren.
Dat kleine eendje moest een brilletje,
maar wilde dat echter niet.
Het eendje had een eigen willetje,
Daarover had hij zo'n verdriet.
Laatst zag hij een kikker aan voor een steen,
hij stapte er op, en gleed onderuit.
De kikker zei heel gemeen..
zeg jij, zet eens een brilletje op je snuit.
Toen hij thuis kwam en vertelde wat er was gebeurd,
knikte zijn mama met haar hoofd.
Ik wil geen brilletje, zei het eendje betreurd.
We zoeken de mooiste, had z'n moeder beloofd.
Een paar dagen later had het eendje z'n brilletje,
Maar niemand herkende het donzige pluizenbolletje.
Wie bent u? zei het jonge zwaantje met een gilletje,
en het konijntje kroop snel terug in z'n hollejte.
Het eendje besloot z'n brilletje maar weg te doen,
iedereen gaat er vast niet aan wennen.
Maar toen.....
Kwam er een eendenmeisje aanrennen...
Ook zij had een bril,
ze zei, niet treuren je ziet alles nu net zoals de rest.
Ja, zei het eendje verbaasd en stil.
En daarna resoluut, owweee wie mijn brilletje nu nog pest!!!