* Lien *


Er was eens een meisje,
haar ouders noemden haar Lien.


Van haar vind je er geen twee,
ook al is ze zo doorsnee.


Gedachten vrijgeven is niet haar sterkste kant,
waardoor alles geïnterpreteerd wordt als plezant.


Achter dat plaatje schuilt een ander karakter,
niet beschrijfbaar, maar in ieder geval een stuk abstracter.


Diepgaande gedachten over het leven,
over de pracht van de natuur & telkens even wegzweven.


Die wereld van haar is tot op heden onbekend,
ergens in het niets haar eigen continent.


Mensen helpen lijkt haar doel te zijn,
gelukkige mensen ziet zij als haar persoonlijke goudmijn…


Niet veel mensen weten wie dat meisje werkelijk is,
op dat vlak laat ze liever iedereen in het ongewis.



Nu krijg ik toch even schrik,
want dat meisje… dat ben ik.