De killie man Jaro
Het leek,
alsof hij van boven naar beneden keek.
Met zijn dure pak.
Mij leek het een zak,
maar genaaid met een speciale steek.
Als hij sprak.
Was het alsof er binnenin iets brak.
Maar iedereen luisterde wel,
naar zijn schrille stem
En zijn gelaad bleef onbewogen strak.
Alleen.
Vrienden had hij helemaal geen.
Zijn vele geld,
was niemand op gesteld.
Men wist hij had een hart van steen.
Begraven,
enkel begeleid door zwarte raven.
Geen publiek.
Iedereen had iets te doen of meldde zich ziek
Op zijn reis naar de laatste haven.
alsof hij van boven naar beneden keek.
Met zijn dure pak.
Mij leek het een zak,
maar genaaid met een speciale steek.
Als hij sprak.
Was het alsof er binnenin iets brak.
Maar iedereen luisterde wel,
naar zijn schrille stem
En zijn gelaad bleef onbewogen strak.
Alleen.
Vrienden had hij helemaal geen.
Zijn vele geld,
was niemand op gesteld.
Men wist hij had een hart van steen.
Begraven,
enkel begeleid door zwarte raven.
Geen publiek.
Iedereen had iets te doen of meldde zich ziek
Op zijn reis naar de laatste haven.
Reacties op dit gedicht
| plezierke: | Donderdag, november 16, 2006 18:41 |
| Delende beelden van een spottende satire. Liefs. |
|
| sunset: | Maandag, november 13, 2006 14:49 |
| *Opgetsoken duim* Treffend de ironie overgebracht. Liefs, sunset |
|
| jure: | Maandag, november 13, 2006 13:30 |
| Sorry, gelaad moest "gelaat" zijn. | |
| Templar: | Maandag, november 13, 2006 10:21 |
| Heel goed | |
Over dit gedicht
| Auteur: jure | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2006 | ||
| Thema's: | ||