Steven

Altijd vrolijk en altijd een lach
eminste dat is wat is zag.
ondar die lach zat groot verdriet,
maar wij zagen dat niet.

je zag het leven niet meer zitten
je dacht dat het zo nietmeer verder kon.
als je het had verteld, hadden we er alles aan gedaan
maar jij had beslten
jouw leven hield op te bestaan.

in één seconde van je leven
werdt vreugde ineens een groot verdriet
alles is in een keer over
we weten. maar begrijpen niet

we kunnen niet meer samen zijn
hoewel we nog zoveel wilden delen.
wat we houden is vertwijfeling en pijn
deze wond zounooit meer helen

we huilen zachtjes, soms zonder tranen
ons verdriet is er niet minder om
maar je had zelf beslist
jij ging weg - zonder een weerom

een antwoord zullen wij nooit krijgen
over het waarom en hoe het kon
het zou altijd blijven knagen

STEVEN
ZEVENTIEN JAAR-
WAAROM?


lieve steven rust maar lekker uit.
je hebt het verdient.

27- 08 - 1989 --- 12 - 10 - 2006