de enige echte
je begint met grimassen
lachen en wenen
schreeuwen en geeuwen
maar geleidelijk
pas je een masker
dat je beschermt
tegen de regen
en de zon
dat je laat spreken
vanuit zachte plooien
met kleine toonverheffing
en vloeiende woorden
als je masker valt
herken je de mens
niet meer die gillend
aan het daglicht treedt
als is hij de mom
en jij de enige
echte
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2006 | ||
| Thema's: | ||