Denkend aan vroeger,
doet me nog steeds,
heel veel pijn.
Zoveel tegenslagen gehad,
maar dat is het afgelope jaar verandert,
ik kan weer mezelf zijn.
Er zijn dingen verandert,
ook in mij en in m'n gedachtens,
het heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben.
Het afgelopen jaar heb ik,
ware vriendschap en liefde leren kennen,
dat was vroeger wel anders.
Vroeger was ik altijd het domme meisje,
zo voelde het tenminste altijd,
was alleen en kon zo mijn gevoelens ook niet kwijt.
Ging zoals vanzelfsprekend een eigen wereld bouwen,
die na mijn gedachtens van toen werd gecreƫrd,
ik ging al snel ruzie maken met de tijd.
Mijn eigen wereld werd elke keer doorboord,
elke keer weer door mijn eigen onzekerheid,
voor niets had ik er zoveel aan gewerkt.
Ik kon er niks aan doen dat ik zo dom was,
en mezelf tegen de echte wereld verzette,
geen vrienden, ik was niet bepaalt versterkt.
Als je jezelf onzeker voelt doe je vreemde dingen,
telkens moest ik weer huilen en het ging toen verkeerd,
ik begon met snijden en kon zo stoppen met huilen.
Zo ging het elke dag door, 2 jaar lang,
totdat er iemand was die ineens uit het niets verscheen,
het leek wel een engeltje waarbij ik mocht schuilen.
En het mocht, het was een engeltje speciaal voor mij,
hij kwam me helpen en dat deed mij heel goed,
ik ging mijn eigen wereld uit en de echte wereld in.
Het ging beter, vaak nog snijden maar mn onzekerheid ging weg,
ik wist nu dat ik alles aankon, zelf de hele wereld,
het was voormij best schrikken, een totaal nieuw begin.
Nu ben ik blij, dat mijn engeltje die nog altij bij me is,
mij zoveel geholpen heeft en mij gemaakt heeft tot wat ik nu ben,
nu met slechte tegenslagen geef ik niet snel op..
..ik ga door tot het bittere eind.