die ene dag,
die we hopelijk nooit meer vergeten.
die ene dag,
die we eigenlijk allemaal willen vergeten.
jij was dood,
niet door een ongeluk, niet door ziekte,
maar door jezelf.
die ene dag,
die dag dat we allemaal huilden,
die ene dag,
die dag dat we allemaal samen waren.
dat samenzijn deed ons wel goed,
alleen waren we samen zonder jou...
ik hoor de vraag steeds weer,
steeds weer dezelfde vraag,
de vraag waar we waarschijnlijk nooit antwoord op krijgen;
waarom?
waarom moest je er een eind aan maken?