Julie - het meisje dat niet meer ge
Julie - het meisje dat niet meer gelukkig was.
Hallo meisje.
Treurend meisje, gebroken meisje, ongelukkig meisje...
Waarom deed je het onomkeerbare?
Wat dreef je tot jouw daden des wanhoop?
Waarom hing het vanbinnen niet meer goed met jou?
Vijftien jaar, sinds 11 maart 2006 voor eeuwig vijftien jaar...
Je ontsnapte aan deze kille wereld.
Een wereld die jou nooit kon begrijpen.
Je ontsnapte aan onze wereld van onbegrip.
Ontsnapt, dat ben jij...
(Dit gedicht gaat over een echt 15-jarig meisje dat echt zelfmoord heeft gepleegd. Waarom jongeren zelfmoord plegen...)
Waarom vond je het niet leuk in deze wereld?
Wat voelde je toch vanbinnen?
Dat je dagelijks poedelnaakt door ijskoude regen moest vluchten?
Dat er een zwart monster op je rug zat?
Dat je ja als een verminkte door de wereld van perfectie moest loodsen?
Dat je vanbinnen aan het wegbranden was?
Allicht zijn er geen woorden om te omschrijven,
welke pijn je voelde...
En eigenlijk is het een beetje grappig.
’t Is een gedachte zo vreemd die door mijn hoofd spookt.
Ik, die jou nooit heeft gekend, vraag me af, ·wat als ik jou op het allerlaatste had gesproken.
Zou je twee keer nagedacht hebben?
Allicht niet.
Immers wou je niet blijven voor alles wat je in deze wereld had.
Waarom dan wel voor de woorden van de onbekende...
‘k Denk dat het komt doordat je niet meer droomde.
Dat ja in je slaap alleen nog maar huilde.
En dat jouw leven nog slechts één grote nachtmerrie was.
Een leven van zelf toegebrachte snij wonden en langzame zelfvergiftiging.
Van gebroken glas en overdosissen pijnstillers.
Van binnenuitgebrand,
van buiten eindelijk verlost door de genadeslag,·
toegebracht door het machtsvertoon een hoge snelheidstrein.
Nu ben je er niet meer om mijn woorden te aanhoren.
Al wat ik weet is, dat er in jouw woorden.
Enige wat mij te doen staat,
is hopen dat je God hebt ontmoet en nu op een plaats bent,
waar je eindelijk gelukkig kan zijn.
En zachtjes jouw naam fluisteren, wanneer ik niet kan slapen:
Julie...
Hallo meisje.
Treurend meisje, gebroken meisje, ongelukkig meisje...
Waarom deed je het onomkeerbare?
Wat dreef je tot jouw daden des wanhoop?
Waarom hing het vanbinnen niet meer goed met jou?
Vijftien jaar, sinds 11 maart 2006 voor eeuwig vijftien jaar...
Je ontsnapte aan deze kille wereld.
Een wereld die jou nooit kon begrijpen.
Je ontsnapte aan onze wereld van onbegrip.
Ontsnapt, dat ben jij...
(Dit gedicht gaat over een echt 15-jarig meisje dat echt zelfmoord heeft gepleegd. Waarom jongeren zelfmoord plegen...)
Waarom vond je het niet leuk in deze wereld?
Wat voelde je toch vanbinnen?
Dat je dagelijks poedelnaakt door ijskoude regen moest vluchten?
Dat er een zwart monster op je rug zat?
Dat je ja als een verminkte door de wereld van perfectie moest loodsen?
Dat je vanbinnen aan het wegbranden was?
Allicht zijn er geen woorden om te omschrijven,
welke pijn je voelde...
En eigenlijk is het een beetje grappig.
’t Is een gedachte zo vreemd die door mijn hoofd spookt.
Ik, die jou nooit heeft gekend, vraag me af, ·wat als ik jou op het allerlaatste had gesproken.
Zou je twee keer nagedacht hebben?
Allicht niet.
Immers wou je niet blijven voor alles wat je in deze wereld had.
Waarom dan wel voor de woorden van de onbekende...
‘k Denk dat het komt doordat je niet meer droomde.
Dat ja in je slaap alleen nog maar huilde.
En dat jouw leven nog slechts één grote nachtmerrie was.
Een leven van zelf toegebrachte snij wonden en langzame zelfvergiftiging.
Van gebroken glas en overdosissen pijnstillers.
Van binnenuitgebrand,
van buiten eindelijk verlost door de genadeslag,·
toegebracht door het machtsvertoon een hoge snelheidstrein.
Nu ben je er niet meer om mijn woorden te aanhoren.
Al wat ik weet is, dat er in jouw woorden.
Enige wat mij te doen staat,
is hopen dat je God hebt ontmoet en nu op een plaats bent,
waar je eindelijk gelukkig kan zijn.
En zachtjes jouw naam fluisteren, wanneer ik niet kan slapen:
Julie...
Reacties op dit gedicht
| Manon-Nony: | Dinsdag, januari 02, 2007 17:21 |
| Prachtig... XxxX Manon |
|
| ~~Sandra~~: | Zaterdag, december 09, 2006 09:07 |
| ik heb Julie ook gekend dit gedicht is echt wel prachtig sterkte! |
|
| *Black-Life-Heaven*: | Vrijdag, november 24, 2006 23:06 |
| egt mooi! | |
| Febke: | Woensdag, november 22, 2006 20:03 |
| hey ik heb Julie ook gekend. je hebt ook op mijn gedicht over haar gereageerd dank u. Je hebt dit gedicht echt mooi geschreven |
|
| Restless90: | Woensdag, november 22, 2006 16:34 |
| Wauw, ben er echt even stil van.. Prachtig neergezet,echt! Ik herken de gevoelens, de onmacht.. En toch vraag.. Heel erg mooi, erg rakend. Liefs, en -xxx-jes. |
|
| Lotjju: | Zaterdag, november 18, 2006 21:20 |
| :''(,heel mooi. Ik ken Julie van vroeger, ik mis haar nog altijd . Maar ik versta ze wel. |
|
| Snoepjj*: | Zaterdag, november 18, 2006 17:52 |
| weer een mooi werk van je! ontroerend.. en dat te bedenken, ooit heb ik er ook over gedacht.. Ik hou van je werk! egt waar :) XxX |
|
| -broken-: | Vrijdag, november 17, 2006 17:47 |
| mooi neergezet triest gedicht maar wel mooi veel sterkte! liefs -xxx- (k) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nachzehrer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 november 2006 | ||
| Thema's: | ||