Lees mij zie mij
ben het kind aan het rif
met mijn armen wieg ik
de wind tot een laatste zucht
Golven overspoelen voeten
waar zand onder ligt
stilaan verdwijnt de noorderzon
uit het onmetelijke avondzicht
Een kind ben ik van de wacht
waar de muze spint haar lied
en de luwte valt
over de vale grijze zee
Ik vervolg mijn pad
zie het kind nog aan het rif
begroet hem ook al zegt hij niks
voor even zet ik mij naast mezelf neer
Azra il: | Zaterdag, mei 17, 2008 21:35 |
Lees mij zie mij . Prachtig! |
|
Phriar: | Maandag, november 20, 2006 00:18 |
Ik wilde eigenlijk maar één woord als reactie schrijven maar dit gedicht vraagt om meer. Mooie beeld van bewondering en verlangen. Bewondering voor de natuur en de ervaring ervan door kinderen. Ik kan me vergissen maar de laatste regel lijkt hierop te duiden. Bewonderenswaardig neergepend, daar ik me niet kan voorstellen dat dit een toetsenbord-schrijven is. |
|
lommert: | Vrijdag, november 17, 2006 11:38 |
wat een pracht gedicht..dit heb ik bijzonder graag gelezen...meer;) stevige groet willem |
|
sunset: | Vrijdag, november 17, 2006 10:30 |
Delend tonend mooi. Liefs, sunset |
|
Quadesh: | Vrijdag, november 17, 2006 00:21 |
en kijk wie je bent en wees tevreden. liefs | |
lonely 1: | Vrijdag, november 17, 2006 00:17 |
zoooo mooi! liefs, lonely 1 |
|
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 17 november 2006 | ||
Thema's: |